دیروز یه بحث لفظی با مدیرم داشتم.
به خاظر یه موضوعی که دست من هم نبود و تقصیر من هم نبود، عصبی بود و با من با حالت عصبی صحبت میکرد. من هم توضیح دادم بهش که تقصیر من نیست (یجورایی عصبی برخورد کردم باهاش که مثلا جوابش رو داده باشم)
ولی امروز که با خودم فکر میکردم، به این نتیجه رسیدم که اشتباه کردم که پاسخ ش رو دادم و بدتر از اون اشتباه کردم که با حالت عصبی پاسخ ش رو دادم.
من باید اون لحظه میپذیرفتم ش و هیچی نمیگفتم.
من باید باهاش همدردی میکردم و درک ش میکردم (فارغ از این که حق با اونه یا نه).
این کار من مثل این بود که اون داره توی آتیش میسوزه و من یه سطل آب یخ ریختم روش.
و لذا تصمیم گرفتم وقتی کسی عصبی هستش، درکش کنم و در لحظه اول بپذیرم شرایط ش رو و هیچی نگم. زمان که بگذره، اون متوجه رفتار من میشه و خودش عذرخواهی میکنه.
توجه: من بیشتر منظورم اینه که اگر کسی برات مهمه، همچین رفتاری داشته باشی. خیلی از مواقه شاید شما اگر اینجوری رفتار کنی، طرف سواستفاده کنه.
tttttttttt